Hoewel het weer niet per se uitnodigend was zondag 20 februari, kwamen de genodigden één voor één binnen druppelen. De opening van de Pelgrimskapel in de Antonius van Paduakerk en de eerste uitzwaaiceremonie zijn een feit.
Met een welverdiend gebakje en koffie of thee, werd even later in de imposante kerk uitgelegd waar de Pelgrimsroute Wegen met Zegen nu staat in haar proces. Want eigenlijk zou vandaag de officiële start zijn van de gehele tocht. Margreet Sanders, pastoraal werkster van de Maria Magdalena parochie en initiatiefneemster, legt in haar speech uit: ,,Ja, alles lag klaar. Maar toen bleek er een papiertekort te zijn bij de uitgever.” Toch geeft het volgens haar ook rust om de laatste puntjes voor mei, want dan is er weer papier, op de ‘i’ te zetten.
Bedankje
De dag van de opening van de kapel lieten zij, de andere initiatiefnemers en het kernteam, echter staan. Ze vonden het een mooi moment om zo de vrijwilligers die de etappes hebben bedacht en nagelopen te bedanken. Zonder hen was Wegen met Zegen immers nooit zo mooi geworden als het nu is.
Ook vertelt Margreet dat zij, Wilma Hartogsveld en Corné van Iersel zich in het begin nooit hadden kunnen bedenken dat alles binnen anderhalf jaar (ondanks corona) geregeld zou zijn. De twee worden naar voren geroepen en krijgen de eerste wandelboekjes overhandigd. Een paar minuten later staat het kernteam er vol trots. Ze krijgen een applaus voor hun harde werk.
Er volgt nog een uitleg door Bjorn Snippenburg over hoe dat nu gaat, zo’n route uitzetten en hoeveel bordjes daar dan voor nodig zijn. Ook wordt er nog een en ander verteld over de Antonius van Paduakerk, de gemeenschap daarachter en de man naar wie deze kerk is vernoemd. En wordt uiteindelijk de vraag gesteld wat je als pelgrim nu eigenlijk bent. Ben je een reiziger, een gast of een helper?
De opening
Met die vraag is het eindelijk tijd voor de opening van de kapel. Het is een hoek achterin de kerk, omgeven met glazen wanden. In de kapel staat het beeld dat door Hans Garritsen wordt gemaakt en is er een regel van een lied van Andries Govaart op de muur te lezen. Midden in de ruimte staat een doopvont met daarin stenen uit de Waal. De stenen zijn symbolisch en kunnen worden meegenomen op pelgrimsreis. Ze zullen snel worden gezegend door priester Eduard Kimman, maar eerst neemt dominee Wilma Hartogsveld het woord en spreekt namens en voor de protestantse geloofsgemeenschap een gebed uit.
De eerste meters
Vanuit de kapel wordt de groep weer mee teruggevoerd naar het altaar. Hier begint de vertrekceremonie. De aanwezigen verzamelen zich in een cirkel en krijgen de opdracht om na te denken over waarom ze meedoen met deze pelgrimstocht. Wat willen ze meenemen? Wat achterlaten? Dat alles gebeurt terwijl er op de achtergrond klankschalen klinken, waardoor de vragen bijna letterlijk langer in de ruimte blijven hangen. Ze zetten de intenties kracht bij. De weg van de Pelgrims vervolgt zich langs de engelen die in de achterwand van het altaar te vinden zijn en allemaal symbool staan voor een deugd die je nog goed zou kunnen gebruiken onderweg, zoals het welbekende engelengeduld.
Nu de eerste intenties neergezet zijn en de eerste engelen begroet, worden ze onder het lied van Andries Govaart naar buiten geleid door dominicanessen zuster Marga Zwiggelaar. Om vervolgens met zijn allen een eerste stukje van de eerste etappe te wandelen richting het Titus Brandsma memorial. Buiten krijgen ze al meteen met een eerste beproeving te maken: regen. De vraag of ze nu reiziger, helper of gast zijn komt een stukje dichter bij. Maar de eerste stappen, de eerste meters, als pelgrim worden gewoon gezet. En zo wordt de Pelgrimskapel en een stukje van Wegen met Zegen op een bijzondere wijze ingeluid die bij de deelnemers nog even zal blijven hangen.
